Nie jadę i kropka.

Szał ŚÐMu w Polsce uważam za rozpoczęty!
Miałam nie pisać, na ten temat ale się przemogę i napiszę.

Od kiedy rozpoczęły się wszelkie przygotowania, czyli dobry rok temu, szukanie wolontariuszy, miejsc, organizacje, rekolekcje przed ŚDMem w Krakowie i nie tylko. Czułam, że to wszystko bardzo już mnie przygniata. Powstanie hymnu na ten czas, którym czułam się wręcz bombardowana na każdym kroku. Szał udostępnień na mojej tablicy wtedy na znanym portalu społecznościowym sięgał zenitu. To było tak mega przytłaczające.

Tak bardzo mnie to wszystko denerwowało, że na pytanie jedziesz na ŚDM? Odpowiadałam za każdym razem stanowcze NIE. Oczywiście było multum pytań dlaczego... a teraz gdy to już tak blisko wszyscy myślą, że nie jadę, bo praca mnie nie puszcza.

Otóż rozczaruje wszystkich pewnych.

Nie jadę, ponieważ nie chcę, nie czuje potrzeby a po drugie Pan Bóg miał dla mnie inny pomysł na ten czas, czyli zrobienie testów alergologicznych oraz chorobowe.

Bycie tam na pewno będzie wspaniałe. Ja nie czuję potrzeby. Ostatnio nie lubię tłumów. Ba uciekam od tłumów.
Gustuje i potrzebuję ciszy i spokoju.

W jak największej ilości. Im więcej ciszy, natury to moje serce odpoczywa. Moje serce pragnie spokoju. Chyba się starzeję.

Może taki czas. Fakt trwa już to trochę u mnie, ale serio tłumy Krakowa (uwielbianego przeze mnie miasta, w którym bardzo wiele fajnych osób mieszka- pozdrowienia w tym miejscu dla Was szczególnie, łapcie uściski!), jakoś nie zachęcają mnie do podróży.

Spotkania takie są piękne sama uczestniczyłam w Taize w Rzymie- było cudownie.
Z fantastycznymi ludźmi i z fantastycznym Bogiem musi być NIEZIEMSKO.

Myślę, że tak również i będzie w Krakowie, na dniach w diecezjach. Wiele osób zaangażowanych, bardzo wszyscy skupieni na swoich obowiązkach każdy chce dać od siebie ile będzie tylko mógł. To będzie super. Cieszę się, że Wam się chce!

Ja mam lenia. Ja chce coś innego. Chce przestrzeni, więcej niż 1m² dla swojego użytku.

Bardzo boli mnie, gdy Ci, który chcieli jechać wycofują się, bo po ludzku boją się zamachu. Strach zrozumiany wiadomo, ale wiecie o tym można było pomyśleć w trakcie zapisów wtedy to już wszystko się działo. Może to nie jest główny powód ich rezygnacji, ale pewnie większość osób rezygnuje z tego powodu. Serio. Jesteście przekonani?

Jeśli miesiąc temu nie bałeś/bałaś się zamachu i zapisywałeś się to dlaczego boisz się teraz?

Jeśli miesiąc temu uważałeś/uważałaś, że upały Ci nie straszne to dlaczego teraz boisz się, że zemdlejesz, bo upał Ci od dawna nie służył?

Jeśli miesiąc temu byłeś/byłaś pewny, że ufasz to dlaczego teraz stajesz się człowiekiem „małej wiary”?

Jeśli miesiąc temu byłeś/byłaś pełny entuzjazmu i chęci to dlaczego teraz Ci się nie chce?
Jeśli miesiąc temu chciałeś/chciałaś być w Krakowie spotkać się z Papieżem Franciszkiem i resztą osób z całego świata to dlaczego teraz boisz się, że się nie dogadasz?

Dla mnie odpowiedź prosta Twój strach jest większy niż Twoja wiara, chęci, zdrowie i wszystko inne. Może warto tę pewność z dnia zapisów sobie przypomnieć i uświadomić dlaczego chciałeś/chciałaś wtedy tak bardzo tam być a teraz masz tak wiele wątpliwości.

Bądź, ufaj i trwaj.

Tak naprawdę, dlaczego nie jadę to odpowiedź prosta- nie czuję potrzeby by tam być. Tak fizycznie. Duchowo będę z Wami! Oczywiście, na tyle ile będę mogła spróbuję uczestniczyć w dniach diecezji, ale jako prosty człowiek.
Chce by ŁASKA SIADŁA.

Chce by MIŁOSIERDZIE rozlewało się.
Chce by MIŁOŚĆ przychodziła.

Chce by RADOŚĆ była podwójna.

Chce byście byli SPONTANICZNI.

Niech Bóg hojnie BŁOGOSŁAWI w tym czasie.

Amen.

Owca.