Przyklej plaster i zacznij żyć

Niektórzy bardziej zorientowani wiedzą, że miałam kilka tygodni temu moment, kiedy to uziemili mnie w domu. W sumie dobrowolnie sama się uziemiłam, albo to leki mnie uziemiły.

Plastrowali mnie, cały świat krzyczał musisz uzdrowić swoje ciało. 
Przy tym zapominałam o swojej duszy, której nie potrafiłam oplastrować jak skórę na zewnątrz.

Wiecie ciężkie to było dla mnie ze względu na to, że prócz poczucia bezsensu jeszcze oddziaływało na mnie bardzo poczucie bezsilności. Zepsucia w środku. Moje obietnice, nie potrafiłam ich wypełniać. Nie chciałam się przyznawać do porażek. Poczucie przegrywania. Trochę takiego życiowego. Dodatkowo ból fizyczny nie powodował by było prościej. 

Czułam się tak fatalnie, że zrobienie najprostszych czynności stawało się wyczynem jak wejście na Mont Everest- taki prywatny mały.

Ogólny bezsens i ta słabość.

Jak zdobywać szczyty życia, gdy nie mamy sił wstać z łóżka?

Właśnie ta słabość pozwalała mi odkrywać ile jest innych ważnych rzeczy, o których w ciągłym biegu życia nie ma czasu, by usiąść i się zastanowić.

Jak chociaż by...stan ciała i stan duszy jest tak bardzo ze sobą powiązany. 

Mądrzejsza osoba ciągle mi powtarza w takich moich krtytycznych momentach 

"Pamiętaj, że na CUD składają się trzy składniki Ciało-Umysł-Dusza. Wszystko musi się łączyć i być zdrowe by CUD dział się codziennie. Jak coś szfankuje trzeba to leczyć."

W momencie, gdy doświadczamy bólu głównie tego fizycznego cierpi też nasz umysł. 
Mamy poczucie, że czas przecieka nam przez palce. Jesteśmy wyłączeni z życia. Wszystko jakby dzieje się koło nas.

Stajemy się bardziej marudni i najchętniej (ja tak mam) nie wychodziłoby się z łóżka, spod ciepłej kołdry. Dodatkowo fajnie by było otrzymać czasem kubek z herbatą, zapuścić dobrą nutę w głośniki i tyle.

Ten czas takiej zamuły nauczył mnie tego, że czasami moje bycie niezniszczalnym mi nie wychodzi i potrzebuje wtedy złapać oddech w łóżku.
Potrzebuje powiedzieć : boli mnie, nie dam rady, muszę odpocząć. Potrzebuje tego oddechu. Potrzebuje Was. 
Poczucie potrzeby innej osoby, bycia dla kogoś, albo raczej że jest ktoś koło nas. 
Ktoś kto przyklei plaster nie tylko na moje ciało zmęczone bólem, ale również poskłada moje serce. Sklei to co jest rozwalone na milion, albo i trylion kawałków. 

Wiecie co wtedy jest najlepsze to, że ma czas by pomyśleć o tym. 
Właśnie o tym, że nie jestem samowystarczalna i niezniszczalna. Mam moment na poukładanie w głowie na nowo wszystkiego, co się pląta, na telefony do znajomych, na filmy, książki i nawet to moje pisanie pracy magisterskiej oraz modlitwę- prostą, dłużą, pełną.

Nie lubię chorować, ale jak w każdej sytuacji trzeba znajdować plusy.

Wtedy urywa mi się wątek. Czuje, że tracę coś, ale zarazem zyskuje wiele więcej.

Więcej sił, więcej energii, więcej entuzjazmu! 
Wtedy dostaję się do źródła Wody, nad którą mogę się zasadzić. Na nowo. 
Choroba jest nam potrzebna, by uzdrowić to co w nas obumiera. 
By mogło być nowe, lepsze, silniejsze.

Kolejnym plusem jest to ż to, że ludzie chorzy potrzebują więcej miłości, ciepła i odwiedzin a co za tym idzie dużo słodkości i hektolitrów herbat! 
Za to Wam dziękuję, że znajdujecie czas. 
By czasem pogadać...nawet gdy tak strasznie marudę i mówię tylko o jednym.


Życzę ogromu zdrowia zarówno duchowego jak i fizycznego, bo musimy zachowywać między obiema sprawami równowagę.

Na dokładkę dokładam Wam nutę, która kojarzy mi się z uzdrowieniem 
"Wyzwól mnie i nowe życie daj. Zasadź mnie, nad płynącą Żywą Wodą." Odsłuchaj

Owca